سرزمین آرزوها

 

زیبا حرف بزنیم...

حرف زدن من چگونه است: یکی تحقیر می کند، یکی تشویق. یکی عیبجویی می کند، دیگری تحسین و تقدیر. یکی ملامت می کند، دیگری پر و بال می دهد و امید می آفریند. کدام یک خوبتر است؟ تلخ یا شیرین؟ گزنده یا مرهم گذارنده؟ آیا با دیگران همان گونه حرف می زنیم که دوست داریم دیگران با ما آن چنان حرف بزنند!؟ پذیرایی از دیگران، همیشه با غذا و میوه و شیرینی نیست. گاهی پذیرایی، با یک کلام خوب و سخن شایسته است. این اِکرام، بالاتر از پذیرایی با میوه و شرینی و...  است، چرا که گفتار شایسته و زیبا، غذای روح است؛ و چه بد است که از کسانی باشیم  که جان می دهند، ولی حاضر نیستند یک کلام محبّت بار و زیبا بر زبان جاری کنند. رسول خدا «صلی الله علیه و آله وسلم» میفرماید: «هر کس برادر باایمانش را با گفتن کلامی ملاطفت آمیز و غم زدا، مورد تکریم قرار دهد، تا وقتی او شادمان است، گوینده آن سخن همواره در سایه رحمت گسترده الهی به سر می برد.» غیر از پاداش الهی، تأثیرات اجتماعی خوش سخنی در نرم ساختن دلها و جلب عاطفه ها و استوار ساختن رابطه ها و تعمیق روابط اجتماعی و همچنین از بین رفتن سوتفاهم ها، ناراحتی ها و.... مشهود است. کسی که گفتار مؤدّبانه داشته باشد و خوش سخن باشد، دیگران نیز با او مؤدّبانه سخن خواهند گفت. وگرنه ... «کلوخ انداز را پاداش، سنگ است». حضرت علی علیه السلام می فرماید:«زیبا خطاب کنید، تا جواب زیبا بشنوید...!» کیفیّت برخورد ما با انسانهای دیگر، همان نتیجه را به ما برمی گرداند. ادب، ادب می آورد و توهین و فحش، بدزبانی و اهانت متقابل را در پی دارد. امیدوارم چنان سخن کنیم که موجب شادی و از بین رفتن غم از دل همدیگر باشیم!